25/05/24
Palas de Rei prepárase para recibir manifestantes de toda Galicia porque "sobran os motivos" para opoñerse a Altri
24/05/24
23/05/24
XIX Premios de fotografía "Xurxo Lobato"
O 23 de maio fíxose entrega dos premios "Xurxo Lobato" na súa XIX edición no IES Monelos.
O alumno de 1º BAC D Alejandro Lorenzo Naya realizou esta entrevista ás gañadoras do concurso que foron Valentina López López Cruz do EASD “Mestre Mateo” de Santiago cun tema titulado “Volatil, tolemia, oniria” (1º premio), Mara Martínez Prado do IES do Sar (Santiago) por un traballo titulado “Pinzas De Buxantes” (2º Premio) e Emma Arango Branco do IES “Adormideras” (A Coruña) por “Retrato” (3º premio).
Grazas aos participantes e Parabéns aos gañadores!
22/05/24
Historia da Arte en Santiago
O grupo de 2º de Bacharelato de Historia da Arte visitou Santiago o 21 de maio.
21/05/24
20/05/24
Parque Cidade “Monte Martelo”, un parque que cambia unha cidade
Información de Ubaldo Cerqueiro en Xornal da Coruña
Que está a pasar co pan galego? A volta a Galicia de forno en forno
Información de Jorge Guitián en Vinte
Milei abre unha crise diplomática sen precedentes tras atacar a Sánchez no mitin ultra de Madrid
Información de Pablo Mortera Franco en InfoLibre
Tras aparcalo dous anos a Xunta quere un "cambio de paradigma" no turismo: "Faise urxente pensar novos enfoques"
Información de David Reinero en Praza Pública
18/05/24
«Aquí tamén se fala galego»: como unha campaña de instituto levou nun ano a nosa lingua a todo o mundo?
Información de Ana Abelenda en Fugas de La Voz de Galicia
Entrega dos premios Letras Galegas do IES Monelos
O xoves 16 de maio fixéronse entrega dos premios Letras Galegas convocados polo EDLG do Centro.
Alejandro Lorenzo Naya de 1º de bacharelato gañou o concurso na modalidade de narrativa na categoría 4º de ESO e Bacharelato.
Elena Álvarez-Azurmendi Gutiérrez de 2º de ESO gañou o concurso de Galego con Ciencia na categoría de 1º e 2º de ESO na súa 4ª edición.
O director, Antón Orosa, fixo entrega dos premios.
Parabéns aos gañadores!
Alejandro Lorenzo Naya gañador do premio de narrativa na súa categoría
Elena Álvarez-Azurmendi Gutiérrez gañadora do premio de ciencia na súa categoría
17/05/24
Exposición sobre Luísa Villalta
Elaborada pola profesora de Lingua e Literatura Galega Montserrat Puime coa colaboración do alumnado de 1º de Bacharelato.
Mulleres nas Letras Galegas
Programa elaborado polas alumnas de 3º de ESO Catalina Bago e Sabela García.
16/05/24
Vinte anos do plan unánime para o galego que virou 'radical'
Información de David Lombao en Praza Pública
Os Premios Martín Códax reivindican "a cultura de proximidade" na gran noite da música galega
15/05/24
14/05/24
Facer cantar a Luísa Villalta
Información de Hugo Álvarez Domínguez en La Voz de Galicia
O compositor Federico Mosquera, no Teatro Colón, de A Coruña. CESAR QUIAN
13/05/24
Concurso Letras Galegas IES Monelos 2024
O xurado composto polos profesores e profesoras Antonio Frade Fraga, Marta Rafael Balsa e Mar Rodríguez decidiron conceder o premio na categoría de 4º de ESO e Bacharelato na modalidade de narrativa do concurso das Letras 2024 convocado polo EDLG do IES Monelos ao alumno de 1º de bacharelato Alejandro Lorenzo Naya polo seu relato titulado "Malo será".
Tal como queda establecido nas bases do concurso a continuación publicamos o relato gañador en Cotarelo.
Malo será
Comezaba un novo día, e con el a resaca e o cansazo dunha interminable noite de San Xoán. Paseabas por Riazor e o Orzán e vías as fogueiras, xa sen brasas, as botellas de alcohol e algún que outro borracho que aínda permanecía na praia. A noite de San Xoán dá comezo ao verán, a mellor estación do ano, xa que non hai escola, pero sobre todo non hai exames, así que podes facer o que queiras. É unha época feliz. Ou iso cria eu, mentres vía o branco, frío e triste corpo,sen vida, do meu mellor amigo Samuel.
El mirábame, mentres estaba deitado boca arriba sobre unha prancha de metal situada dentro dun cuarto frío. Eu, parado ao seu carón, só podía pensar en como chegara a esa situación, se só pasaran unhas horas desde que falei con el.
Por fin rematou o curso, e para celebralo, Samuel e mais eu decidimos vernos ao día seguinte no parque de Oza, como é habitual. Para nós é tradición reunirnos nese parque para charlar, ademais, agora puxeran uns bancos e xa non tiñamos que sentar no chan. Cando cheguei á casa amoseille as notas á miña familia, non sabía como pero aprobara inglés, recoñezo que son terrible e non me gusta nada. Grazas a que pasei todo, meus pais deixáranme ir cos meus amigos en San Xoán. Oxalá viñese Samuel!, pero seguro que non vén. Xa que temos pensado ir á praia de Riazor para queimar todos os apuntes deste ano, teño moitas ganas de queimar os apuntes de lingua castelá, porque estou farto de Bécquer e das súas rimas e lendas ata os narices, deberían facer esa materia como optativa e non como troncal.
Era ese mesmo día pola noite, non podía durmir, así que decidín poñerme a mirar Instagram, para a miña sorpresa atopei unha foto de hai uns meses de Samuel e a súa actual ex-moza Sofía. Mirei para ela e só puiden sentir compaixón polo meu amigo, xa que a súa moza lle foi infiel en reiteradas ocasións, ela intentou negalo todo, pero decatámonos da mentira. Despois diso, Samuel entrou nunha depresión, da que tardou varios meses en saír.
Estiven presente en todo momento, desde que Samuel se deu conta da infidelidade ata que volveu a ser el mesmo. Tentei axudalo, aínda que nunca tivera parella e non entendía, de primeira man, ese sufrimento amoroso; pero nunca usei a psicoloxía das películas para darlle consello. Non sei se era a mellor opción, pero expliqueille repetidas veces que deixase ir o que non pode controlar, que deixase ir a Sofía. Ninguén cambia se non recoñece un problema. Deixa de esperar cousas que simplemente non che queren dar, explicacións, o final da relación, desculpas... Xa que haberá momentos nos que soamente ti terás que avanzar. Pero sobre todo, recalqueille que ás veces o final é un comezo que soamente ti podes trazar.
Ao principio, non o entendía, non entendía que tiña que deixala ir, que el lle estaba facendo dano. Samuel só pensaba en Sofía, non podía quitala da cabeza. Mentres ela deixara de pensar nel hai uns meses. Co paso do tempo, Samuel mellorou, comprendeu que o amor non é como o das películas, que ten os seus pros e contras, que cada rapaza é un universo. Cando foi final de curso sentíase xenial, deixara atrás os seus demos do pasado, xa non pensaba en Sofía e volveu lucir feliz, con aquel fermoso sorriso de orella a orella.
Cando quedei con el no parque, vino pálido, coma se vise a Raskolnikov matando aquela anciá no seu apartamento de San Petersburgo. Comecei falando do fin de curso e do que nos agardaba o vindeiro curso en segundo de bacharelato, ou como lle chamamos nós, o ano da solución final. Samuel non parecía moi contento, pero parecía que pouco a pouco ao longo da conversa se animaba un pouco máis. Eran as dezanove horas cando, ao lonxe, vimos pasar a Sofía, levaba un vestido negro moi axustado, pero que lle quedaba marabilloso, un bolso vermello cereixa e uns tacóns negros, que dubido moito que durasen a noite de San Xoán. Nese momento mirei para Samuel, estaba contento, tiña un sorriso radiante, propio dunha persoa feliz consigo mesma. Por fin deixouna ir.
Despois as vinte horas separámonos. El marchou para a súa casa, xa que non quería ir de festa, e eu fun para a miña casa, para cambiarme e saír cuns amigos.
Ás cero horas atopábame dándoo todo coa canción do Mundial de fútbol de Sudáfrica, todo isto fíxeno acompañado duns holandeses. Era unha noite marabillosa de xuño, case non había vento, e o que había era un pracer para o corpo, o ceo estaba despexado e non houbese altercados durante a noite Todo o mundo estaba pasándoo de morte, ata Samuel.
Samuel morreu o 24 de xuño ás cero horas e trinta minutos, mentres durmía. Tomara quince somníferos da súa nai, que non se decatara de que llas roubara. Isto provocoulle unha convulsión moi grande que o levou a un fallo de órganos múltiples, pero non se decatou, atopábase profundamente durmido, por desgraza, un soño do que nunca espertará.
De todo isto decateime cando volvía da festa. O pai de Samuel chamoume, contoume o que pasou. Cando cheguei ao CHUAC, deixáronme ver o corpo do meu mellor amigo. Cando o vin todo o que puiden pensar foi por que o fixo. Virao non hai moito tempo, e estaba feliz, volvía a ser o mesmo de antes. Non entendo por que non dixo nada, despois de todo éramos amigos. Podería axudalo, aínda que non fose moito, pero iso era mellor que nada. Tamén podería pedir axuda aos seus pais, para iso están, non si? Se non aos seus pais, a un psicólogo para iso estudaron, para axudar a xente cos seus problemas a través das palabras. Nese momento veu á miña cabeza una cousa que nos contara a nosa profesora de filosofía, Chiruca. Ela explicounos que a esencia do ser humano é dinámica, non estática. Somos un fluxo constante de leccións e experiencias. É dicir, cada momento presente é unha oportunidade para moldear a nosa identidade e o noso destino. En cada momento podemos elixir ser algo diferente ao que fomos. Mentres haxa unha posibilidade de vida, hai unha posibilidade de redención. Pero por que escoller ese destino?
Foi aí cando comprendín que ninguén podía acompañalo no seu sufrimento. En vez de pedir axuda, refuxiouse en si mesmo, crendo que se podía curar a un mesmo, sen axuda de ninguén.
Despois de estar un tempo na morgue, decidín ir falar cos seus pais. No momento en que saín de alí parei, mirei cara atrás e mirei por última vez ao meu mellor amigo, nese momento lembreime daquel poema de Jorge Manrique que dicía “Nuestras vidas son los ríos, que van a dar a la mar que es el morir”, porén o río de Samuel chegou ao mar demasiado pronto. Déronme unha nota que Samuel tiña na man cando o atoparon, que dicía: "Por fin, xa son feliz". Cando o lin púxenme a chorar. Acababa de entender por que Samuel estaba tan feliz,el entendera que a morte era a súa única saída e que tería que morrer para ser feliz. Se o soubese non o deixara ir para a casa, arrastraríao se fose necesario para que non chegase. Falando con el, dicíndolle que non pensase en suicidarse, iso podería impedilo, ou quizais non, pero era mellor pensar iso que asimilar que o meu mellor amigo, ao que levaba máis de dez anos vendo todos os días, estaba morto.
Xa pasara unha semana dende que o enterraron. Non quería saír da casa e tampouco quería que os meus amigos viñeran a visitarme. Nun momento dado, cando xa non podía pensar, pola tristeza, mirei Instagram e volvín ver a foto de Samuel e Sofía. Foi nese momento, mirando a foto, cando levantei a cabeza e dixen para min: "Soamente eu, poderei avanzar".
Alejandro Lorenzo Naya (1º de Bacharelato)
Bendita tolemia! O Dépor renace a lombos da súa afección
12/05/24
Sofía Regueiro (4º ESO C) Accésit da VII ª edición do Concurso de videopoemas sobre composicións poéticas de Rosalía e Manuel María
Este sábado 11 de maio o xurado do certame, composto polo realizador Omar Rabuñal Varela, o profesor e guionista, Eduardo Álvarez González, e a profesora e guionista, Anxa G. Refoxo, concedéronlle un accésit a alumna de 4º de ESO Sofía Regueiro polo videopoema Rosas, en que o xurado salientou “pola intelixente solución visual que xogando coa dobre cor, a luz e o ritmo, consegue transmitir a beleza da palabra poética”.
Neste concurso recibiu o primeiro premio o videopoema A xustiza pola man, de Noa Cabaleiro Ribadulla do IES Nº 1 da Estrada, “por unha sobresaliente interpretación da protagonista cuns planos que transmiten plenamente a variedade de emocións que transitan o poema. Pola plasticidade das imaxes e un ritmo na montaxe que contribúen moi notablemente a conducir e achegarnos á palabra literaria”. Así mesmo, premiou o videopoema Negra sombra, do alumnado do CPR de Narón, “polo potente e coherente resultado que consegue esta obra coral en feminino utilizando a iluminación como recurso dramático, complementado cunha posta en escena en branco e negro como única gama de cor”.
O concurso de videopoemas que
organiza a Casa-Museo Manuel María ten por finalidade potenciar a
creatividade artística a través da harmonía entre palabra e imaxe e
difundir a obra de Rosalía e Manuel María. Nesta sétima edición que se
cerrou no día de hoxe contou con medio centenar de participantes de centros educativos de
Lugo, A Estrada, Portas, As Pontes, Miño, A Coruña, Vigo, Compostela,
Pontevedra, Ourense, Sarria, Nigrán, Ponteareas, Narón, Ames, Zas,
Cotobade, Ordes, Fisterra e O Saviñao.
Unha campaña arqueolóxica no Castro de Elviña investigará a causa da desaparición dunha das torres
Información en Xornal da Coruña
11/05/24
Unha ducia de finalistas da XI edición dos Premios Martín Códax da música galega
O vindeiro mércores 15 de maio entréganse no Pazo da Cultura Pontevedra os galardóns da undécima edición dos Premios Martín Códax da Música, unha festa dirixida por Xurxo Souto que promete ser “unha gran celebración da selva diversa e espectacular da música galega contemporánea”. Velaquí unha mostra da calidade e variedade da escena galega actual, con algunhas das bandas e artistas finalistas.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)