As cousas acontecen a un ritmo brutal en Pussy Cake, o espectáculo que Baltasar Patiño montou a partir dos autorretratos de Francesca Woodman. Sobre o escenario ou, no patio de butacas, as intérpretes son pura enerxía mentres as luces e a música se suceden, tamén, frenéticas. Potentes. Sen transición. Patiño crea, coa axuda de Rut Balbís e Nuria Sotelo nas coreografías, un dispositivo escénico que transformou o Teatro Principal de Santiago noutra cousa na que todo podería suceder. Sen ataduras conceptuais. Mais cunha forza, a xerada polo traballo das bailarinas, que pode interpretarse como un movemento máis alá do apoderamento feminino. Porque, que pasará cando o machismo quede tan atrás que só quede rir dos machirulos? Ou cando o corpo sexa exposto, tamén para o goce, mais sen que caiba unha lectura patriarcal? Falamos con Baltasar Patiño.
